Ken je dat gevoel? Dat je jezelf ziet als open-minded, maar dat er tóch een oordeel binnenschiet over die niet-betrokken collega, de zeer aanwezige cursist, de opvallende buur, of iemand anders? Mij overkwam het ook, en de plek waar het gebeurde was verrassend: een vrouwengevangenis. We waren hier via ‘Lefwijf’, het initiatief van Lucinda Douglas.
De onverwachte confrontatie
Samen met een aantal vrouwen bezocht ik vrouwen in detentie. Toen zij binnenkwamen, dacht ik: "Wat zien ze er eigenlijk lief en mooi uit." Meteen voelde ik het achterliggende vooroordeel 🫣. Maar toen verhalen werden uitgewisseld ontstonden gesprekken, verrassende gesprekken.
Van mens tot mens
Er ontstond een diepe connectie, puur van mens tot mens, van vrouw tot vrouw, van moeder tot moeder. Er werd gelachen, gehuild, en dromen gedeeld. Vragen vlogen door mijn hoofd: “Wat was het moment dat iets in je knapte? Wat zou ík hebben gedaan in jouw schoenen?”
Het besef was krachtig: "Ik had daar ook kunnen zitten." Die dag bracht een enorme levenswijsheid en het inzicht dat we fundamenteel niet beter zijn dan de ander.
De magische vraag
Om vooroordelen en aannames écht los te laten, is er één vraag die ik nu vaker stel, zachtjes in mezelf als een aangepaste houding naar de ander:
Hoe is het om jou te zijn?
Deze magische vraag dient als de weg naar universele mildheid, want het dwingt je te verdiepen in de ander. Het laat zien dat we allemaal met elkaar verbonden zijn.
Dan kijk ik terug op deze onverwachte confrontatie met mezelf en weet dat menselijk onvermogen en tekortkomingen horen bij ons bestaan. Ik mag ook vaker mild kijken naar mezelf. Van daaruit is er echt ruimte voor de ander.
✨ Welk oordeel of aanname over een ander laat jij los? En over jezelf, nu je weet dat mildheid bij jou begint?
