Een inkijkje in mijn leven: verhalen, lessen en inspiratie.
Dit is mijn plek om te delen. Ik schrijf over de alledaagse struggles, de onverwachte geluksmomenten en alles daartussenin. Zie het als een open dagboek vol nieuwe verhalen die hopelijk resoneren met jouw eigen ervaringen en je inspireren om jouw verhaal te leven.
Vandaag sta ik oog in oog met het bewijs: een post van Lucinda Douglas, en jawel, mijn naam prijkt erin. Niet als enige, maar tussen een rij klinkende #Lefwijf-introducties En terwijl ik er met een grijns en een mix van ongeloof en verwondering naar staar, schieten mijn gedachten terug naar november 2024. Want eerlijk is eerlijk, deze Lefwijf-introductie? Die past he-le-maal niet bij mij!
Ineens werd ik stilgezet! Het overviel me als een goederentrein waar geen einde aan komt: de lengte en diepte van verbindingen in mijn leven. Of het nu gaat om banden met collega's en zakelijke relaties, de warmte van persoonlijke vriendschappen, of de onvoorwaardelijke liefde van familie – ze vormen de absolute essentie van ons bestaan.En vanavond was het weer zover, iets wat 27 jaar geleden al begon. Een geluksmoment met enkele ex-collega's die inmiddels aanvoelen als familie. We gaan een paar keer per jaar uit eten, een gekoesterde traditie. We delen wat er speelt in ons leven, we lachen om successen, we leven mee met uitdagingen, en ja… we lijden mee als het tegenzit.
